En aulen Tieden

gow ett em Dall enn kleng Näelsschmette.

On su wie datt früher su üblech woar, stong(k) datt

Driethüsken gliek newenaan.

I-enes Dages woar datt Hüsken e-is wi-er rappelvoll un

kott vörm ü-ewerlu-epen. Et  mu-eß uutgedragen

wä-eren. Also, hi-el mr Eimern, Drietlepeln on

Schwengeln bie de Bahn, ömm datt Hüsken ess eweskes

leer te dragen. Mett därr Arbed woar märr grasch fädech.

On nu ku-en m’r wi-er op dänn Gronk van dämm Hüsken kieken.

Äwwer, o Wonger, da ganze Gronk looch voll vann schru-enen

Näelen. Datt Spell krääch dä Baas mett. Äs he datt sooch,

li-ep aan wie enn Fü-ermeiler on bölkten los:

„Wekker hie Näel drieten kann sall sech meilen. Dä kritt footens

enn Drüti-ener mi-e de Stond.“