Am Samsdach gi-et us Mu-eder

Ganz frü-e alt op dänn Matt.

Do gött ett Eier, Muuren, Kappes,

on manchen netten Kall op Platt.

Enn Mattwief schre-it uut voller Boscht,

„Dä Koppschloht vi-er Euronen.“

Datt es nu werklech nitt te dü-er,

weil Lüüs on Schni-elten drennen wohnen.

On neewen aan, do sti-et enn Kä-el,

mett Kappes on Schaffou,

datt Krom sall biologesch sinn,

verkaut ess datt emm Nu.

Vergeeten wäet dobie te si-er,

datt nix wie früher ess.

On u-ech dä Mest van manchem Dier,

kontamini-erden Schiß.

Enn Körriwu-esch, förr töscherdu-er,

schmackt emmer jongk on au-elt,

on doförr sorcht dä Wu-eschtekä-el,

wall uut emm Westerwau-eld..

On förr die Wu-esch emm Plastikhemd,

mett orentlech Phosphat,

do stonnt sugar die Grü-enen aan

– gezz haffer dänn Salat.

On op dämm Matt do stonnd die Buuren,

bess enn die kli-enen Meddachsuhren

mett langen Muuren

on matschegen Prumen,

on tellen Kaffermänner töschern Dumen.

Am Eng verschlöüdern se labberege Gürksker,

die schleihten, grü-enen Bio – Pürksker.